Als beschermingsbewindvoerder ontmoet ik veel mensen met schulden. Sinds enkele jaren kan namelijk naast een psychische en/of lichamelijke oorzaak ook het hebben van schulden een reden zijn voor een onderbewindstelling In die gevallen is het de taak van de bewindvoerder om zo snel mogelijk de inkomsten en uitgaven in balans te brengen om daarna, als de schuldpositie duidelijk is, een verzoek te doen bij de gemeentelijke schuldhulpverlening voor een regeling.
De ervaring leert dat deze klanten met problematische schulden zich vaak eenzaam voelen. Ze praten er niet over en ontlopen zoveel mogelijk de sociale activiteiten die geld kosten. Omdat ze zichzelf vaak ook niet meer goed kunnen verzorgen vermijden ze contacten. Op die wijze komen ze steeds verder in een isolement en uiteindelijk bij een hulpverlenende instantie. Schulden zijn natuurlijk vervelend maar het is vooral de voelbare eenzaamheid die me tijdens de gesprekken raakt.
Dat gevoel bekroop me jaren geleden ook bij de 85 jarige mevrouw B. maar had een totaal andere reden. Door het verlies van haar gezichtsvermogen kon ze haar financiële huishouding niet meer zelfstandig beheren, iets wat ze altijd punctueel had gedaan. Aangezien ze geen familie, vrienden of andere contacten had werd ik door het maatschappelijk werk gevraagd haar bewindvoerder te worden.
Bij het intakegesprek in een klein en oud appartementje trof ik een spraakzame en levendige vrouw aan. Het flatje zag er zeer gedateerd uit. Een oude granieten aanrecht vol met scheuren, een toilet met ouderwetse stortbak en een badkamer waar ook alles van (gebarsten) graniet was. Hoewel er flink verbouwd zou moeten worden had ze de woningbouwvereniging nooit toestemming gegeven ook maar iets aan te passen. Zonde van het geld.
In het huis alles even sober. Op tafel stonden theezakjes en koekjes van de euroshopper. Het was duidelijk: hier werd geen cent teveel uitgegeven. In één van de kamers bewaarde ze haar administratie. Een goed gevulde kamer. Keurig in zakken met jaartal er op lag daar de administratie van de afgelopen 40 jaar. Bij het inventariseren bleek ze uiteindelijk ruim € 600.000,- te bezitten.
Toen ik vlak voor haar 90e verjaardag bij haar in het verzorgingshuis op bezoek kwam met de mededeling dat haar vermogen wederom was gegroeid stelde ik voor om op haar verjaardag het hele huis op gebak te trakteren. Ze ging rechtop zitten, zei “Ben je gek geworden jongen?” en leunde tevreden achterover. Tevreden….. maar toch…. ik voelde eenzaamheid.
Columnist:
Ben Steenvoorden, directeur ZEKER
Zaterdag 17 september 2016
Bijlage Werk & Geld – dagbladen
Holland Media Combinatie